به نقل از «فرارو»

خطِ قرمز جنگ غزه کجاست؟

تاریخ انتشار: ۱۸ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۰۸۴۹۳

فرارو- چند ماه از جنگ غزه می گذرد با این حال، هنوز علامت سوال های جدی و قابل تاملی در قالب این جنگ سرِ جای خود باقی مانده اند. به عنوان مثال هنوز مشخص نیست که سرنوشت این جنگ چه خواهد بود؟ هنوز معلوم نیست که در چه نقطه ای جنگ غزه می تواند به انفجار یک جنگ گسترده ترِ منطقه ای ختم شود؟ آیا اسرائیل به دنبال آن است تا دامنه جنگ غزه را به لبنان بکشاند؟

آیا اساسا ایده نابود شدن جریان مقاومت فلسطینی منطقی و دست یافتنی است؟ چرا اسرائیل علی رغم طرح مواضع و ژست های توام با قدرت، در مدت اخیر کنشگری های فعالی را با محوریت دستیابی به یک توافق آتش‌بس با حماس در دستورکار قرار داده است؟ و هزاران سوال دیگر که هنوز پاسخ روشنی برای آن ها وجود ندارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با این همه یکی از علامت سوال های مهم و جدی در بحبوحه جنگ غزه این بوده که به نظر می رسد خط قرمزهای ترسیم شده در این جنگ چندان مشخص و معلوم نیستند.

به گزارش فرارو، به عنوان مثال، رژیم اسرائیل تاکید کرده که خط قرمز آن در مورد جنگ غزه محقق شدن اهداف سه گانه اش یعنی نابودی حماس، آزادسازی اسرای این رژیم و در عین حال حصول اطمینان خاطر مبنی بر اینکه هیچ حمله ای از مبدا نوار غزه علیه اراضی اشغالی صورت نخواهد گرفت، می باشد. با این حال، اسرائیل در وضعیت کنونی با خط قرمزها و اهداف تعیین شده از سوی خود در جنگ غزه فاصله زیادی دارد و مشخص نیست که برنامه عملی آن برای تحقق آن ها چیست.

در نقطه مقابل، محور مقاومت نیز خط قرمزهای خود را به نحوی تعریف کرده که تا حد زیادی تابعی از تحولات میدانی هستند و معلوم نیست که چه زمان می توانند ماهیت انفجاری به خود بگیرند. به بیان ساده تر، اینطور به نظر می رسد که محور مقاومت عمده تمرکز سیاسی و عملیاتی خود را بر کُند کردن ماشین جنگی اسرائیل در نوار غزه معطوف کرده و در همین بحبوحه خطوط قرمز چندگانه ای را نیز در دستورکار قرار داده است.

دولت آمریکا نیز به عنوان اصلی ترین متحد غربی اسرائیل، خط قرمز های مبهمی در بحبوحه جنگ غزه دارد. این دولت از ضرورت عدم حمله زمینی ارتش اسرائیل به رفح سخن می گوید با این حال، مقام های ارشد آمریکایی به این مساله نیز اشاره می کنند که حمله به رفح باید با توجه به یک طرح و برنامه دقیق صورت گیرد تا غیرنظامیان آسیب نبینند و در واقع معلوم نیست که چرا واشینگتن این تفکر را دارد که اسرائیل که تاکنون موجب شهادت بیش از 30 هزار نفر در بحبوحه جنگ غزه شده، اکنون به خط قرمزهای ترسیم شده از سوی آمریکا و یا دیگر دولت های جهان در بحبوحه جنگ مذکور توجه خواهد کرد؟

در این چهارچوب، ما با فضایی رو به رو هستیم که در آن مجموعه ای از خط قرمزها وجود دارند و مشخص نیست منطقه نقض آن ها دقیقا کجاست؟ این در حالی است که مقام های ارشد غربی، اسرائیلی و منطقه ای، مرتب از خط قرمزهای خود در جریان جنگ غزه سخن می گویند و هشدارهای مختلفی را نیز با محوریت آن ها مطرح می‌کنند. به نظر می رسد که در رابطه با وضعیت مذکور، توجه به 3 نکته، مهم و محوری ضروری است.

اولا، بخشی از موضع گیری های صریح مقام های ارشد طرف های مختلف در بحبوحه جنگ غزه، تابعی از مسائل روانی و رسانه ای است و به این حوزه نظر و توجه دارد. از این رو، این مقام ها با طرح و ترسیم خط قرمزهای مختلف، به نوعی در حال مدیریت معادلات روانی در بحبوحه جنگ غزه هستند و سعی دارند تا پالس های معناداری را به طرف های رقیب و دشمنِ خود برسانند.

در این چهارچوب، ترسیم خطوط قرمز از سوی رهبران و سیاستمداران مختلف، بایستی با توجه به مولفه های مرتبط با مسائل رسانه ای و تبلیغاتی که از وزن و قدرت اثرگذاری در میدان های جنگ غزه برخوردارند، درک شود.

دوم اینکه عملیات هفتم اکتبر و جنگ غزه به معنای واقعی کلمه رویدادهایی بوده اند که می توان از آن ها به مثابه نقاط عطف در چهارچوب معادلات منطقه غرب آسیا یاد کرد. از این رو، این رویدادها ایجاد کننده تحولاتی بوده اند که شاید بسیاری انتظار آن ها را نداشته اند و اساسا به همین دلیل هم است که تحولات میدانی جنگ غزه، در نوعِ کنش بازیگران مختلف که به نوعی با معادله جنگ مذکور مرتبط هستند، ایفای نقش می کنند و از قدرت اثرگذاری برخوردارند.

این همان نکته ای بود که سید حسن نصرالله دبیر کل حزب الله لبنان نیز در یکی از سخنرانی های خود به آن اشاره کرد و تاکید نمود که شکلِ جنگ و درگیری های جاری در منطقه به نحوی است که بایستی نگاه ها به میدان باشد و پاسخ ها و تحرکات در میدان انجام شود و سپس به موضع گیری و طرح تحلیل در رابطه با آنها پرداخته شود. اساسا به همین دلیل هم است که تغییر و تحول در معادلات و خط قرمزها به قدری سریع و جدی است که تعیین مرزبندی برای خطوط قرمزِ طرف های مختلف منطقه ای را به یک حرکت سخت تبدیل کرده است.

در این میان، اصرارهای اسرائیل بر توسعه دامنه جنگ در منطقه که در نوع خود می تواند زمینه های مساعدی را در زمینه ایجاد مجاری تنفسی تازه برای اسرائیل در بحبوحه جنگ غزه و برقرار بودن سیلی از تنش های منطقه‌ای علیه این رژیم ایجاد کند و از سوی دیگر، ملاحظات محور مقاومت در زمینه بازی نکردن در پازل طراحی شده از سوی صهیونیست ها، از جمله مسائلی هستند که بر پیچیدگی معادلات مطرح در بحبوحه جنگ غزه می افزایند و تعیین دقیق خط قرمزهای طرف های مختلف منطقه ای را به یک کار بسیار دشوار تبدیل می کنند.

سوم اینکه یکی از مسائل مهم در بحبوحه تحولات نظامی و سیاسی بزرگ این است که اساسا آنچه در مورد رویدادهای مذکور گفته می شود، به مراتب کمتر از ناگفته های تعیین کننده ای است که می توانند سرنوشت بسیاری از معادلات و مسائل را مشخص کنند. همین ناگفته ها و مسائل محرمانه نیز هستند که سبب می شوند نتوان ماهیت دقیق کنشگری بازیگران مختلف را درک کرد و بر اساس آن ها درک درستی را از خط قرمزهای آن‌ها در بحبوحه رویدادی نظیر جنگ غزه کسب کرد.

موضوعی که در جریان جنگ مذکور به نحوی آشکار قابل مشاهده است و سطح و گستره رایزنی های پشت پرده با محوریت جنگ مذکور به مراتب بیشتر از آن چیزی است که به افکار عمومی و کارشناسان و تحلیلگران عرضه می شود. از این رو، تحلیل و تفسیرها نیز در حد مسائل رسانه ای و آن اندک موضع گیری ها و مطالبی که مقام‌های رسمی طرف های مختلف درگیر در معادله جنگ غزه و رویداد های مرتبط با آن مطرح می سازند، محدود باقی می ماند. معادله ای که بیش از آنکه روشنگر باشد، ابهامات را افزایش می دهد و ارائه تحلیل های دقیق را به امری بسیار دشوار تبدیل می کند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: جنگ غزه محور مقاومت رژیم اسرائیل آینده جنگ غزه قیمت طلا و ارز قیمت خودرو قیمت موبایل بحبوحه جنگ غزه طرف های مختلف خط قرمزهای معلوم نیست جنگ مذکور منطقه ای خط قرمز مقام ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۰۸۴۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا « راه حل دو کشوری » میان فلسطین و اسرائیل ممکن است؟/ چالش های پیش روی کشور مستقل فلسطین چیست؟

به گزارش جماران، از زمان آغاز جنگ غزه در اکتبر 2023 مسئله ضرورت تشکیل کشور مستقل فلسطین بیش از پیش در محافل سیاسی و البته رسانه ای مطرح شده است. نشریه آنلاین و مکتوب «هیل» که نزدیک به کنگره ایالات متحده محسوب می شود، در تازه ترین نوشتار به چالش های پیش روی راهکار تشکیل دو کشور مستقل اسرائیل و فلسطین پرداخته و می نویسد:

در حال حاضر هر کسی که می‌خواهد در جریان اصلی بحث خاورمیانه در نظر گرفته شود، باید حمایت جدی خود را از «راه‌حل دو کشوری» برای درگیری بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها اعلام کند. راه حل دو کشوری یعنی وجود دولت اسرائیل که در ماه مه 1949 در سازمان ملل پذیرفته شده در کنار یک کشور فلسطین که یک دولت ناظر غیرعضو در سازمان ملل متحد شناخته می شود. اما علامت سوال بزرگ این است: کشور فلسطین چگونه خواهد بود؟

با به راه افتادن موجی از احساس های ضداسرائیلی در سطح بین المللی، حماس هم درباره راه حل دو دولتی موضع گیری کم سابقه ای داشته است.

خلیل الحیه که نماینده شهر غزه در شورای قانونگذاری فلسطینی و یکی از اعضای دفتر سیاسی حماس مستقر در قطر است، در یکی از تازه ترین اظهار نظرها در این باره گفته بود که حماس حاضر است با یک آتش‌بس پنج ساله یا بیشتر با اسرائیل موافقت کند و در صورت ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی، سلاح‌های خود را روی زمین گذاشته و به یک حزب سیاسی تبدیل خواهد شد. او همچنین تاکید کرد که حماس آمادگی دارد به سازمان آزادی‌بخش فلسطین بپیوندد تا یک دولت واحد برای غزه و کرانه باختری تشکیل شود. او در بخش دیگری از این مصاحبه تاکید کرد که «حماس آمادگی دارد حدود کشور فلسطینی را بر اساس قطعنامه‌های بین‌المللی که تاکید دارد باید در امتداد مرزهای پیش از جنگ ۱۹۶۷ تشکیل شود، بپذیرد.»

با این حال، الحیه به طور جداگانه به یک روزنامه عربی مستقر در لندن گفت که هرگونه توافق با اسرائیل صرفاً یک اقدام موقت خواهد بود و بر تعهد به «حق تاریخی بر تمام سرزمین های فلسطینی» تاکید کرد. منظور او از سرزمین تاریخی فلسطین منطقه ای است که شامل کشور کنونی اسرائیل هم می شود.

این چندان تعجب آور نیست: منشور تأسیس حماس در سال 1988، ادعای «هر وجب از فلسطین» را دارد، که آن را به عنوان «سرزمین وقف اسلامی که تا روز قیامت برای نسل‌های مسلمان وقف شده است» توصیف می‌کند.

منشور در سال 2017 به روز شد، اما تجدید نظر این سند در این بخش عمیقاً مبهم ماند و ادبیات آن به گونه ای بود که می توانستیم مفهوم «دولت فلسطین در مرزهای قبل از جنگ شش روزه 1967» را از آن به دست آوریم. اما خالد مشعل، رئیس وقت دفتر سیاسی حماس، در آن زمان به الجزیره گفت: «اصول ملی ما بدون تغییر باقی مانده است. هیچ تناقضی وجود ندارد.»

بنابراین، احتمال دستیابی حماس و دولت اسرائیل به یک درک متقابل قابل درک از «راه حل دو کشور» اندک است. حتی اگر ایده دو کشور را در سناریویی بپذیریم که در آن حماس تمایل خود را برای نابودی کشور اسرائیل رد کند، یک کشور مستقل فلسطینی چگونه خواهد بود؟

اولین مانع بزرگ این است که دو مرکز جمعیت فلسطین، کرانه باختری و نوار غزه، به هم پیوسته نیستند. حتی در باریک ترین حالت، فاصله بین این دو منطقه 25 مایل است، با قلمروی بین آنها که مطلقاً هیچ چشم اندازی برای رها کردن این منطقه توسط اسرائیل وجود ندارد. یک کشور فلسطینی از دو منطقه مجزا تشکیل خواهد شد که بیش از دو میلیون نفر در غزه و نزدیک به سه میلیون نفر در کرانه باختری باشند.

به جز کشورهایی با مناطق بسیار کوچکتر، مانند استان محصور روسیه کالینینگراد، و کشورهای جزیره ای، به سختی می توان به یک کشور موفق و پایدار متشکل از دو نهاد «کمابیش مساوی اما از نظر جغرافیایی مجزا» فکر کرد. از سال 1947 تا 1971، پاکستان شامل سرزمینی بود که ما اکنون به عنوان پاکستان و بنگلادش مدرن می شناسیم (بنگال شرقی 1947-55، پاکستان شرقی 1955-71)، اما این ترتیب کمتر از 25 سال پس از یک جنگ خونین برای استقلال از هم پاشید و میلیون ها غیرنظامی کشته شدند.

در مرحله بعد اگر این گسست جغرافیایی را هم بپذیریم، خود کرانه باختری یک واحد همگن نیست. این منطقه در سال 1967 توسط اسرائیل تصرف شد و دولت فلسطین، در زمان محمود عباس، رئیس جمهور 88 ساله - که اکنون در نوزدهمین سال از دوره چهار ساله ریاست جمهوری خود است - تنها حدود دو سوم کرانه باختری را در اختیار دارد. صدها منطقه انفرادی حدود 400000 نفر از جمعیت را مهاجران یهودی تشکیل می دهند.

واقعیت بی‌رحمانه این است که در هر یک از بخش‌های کشور فعلی فلسطین، حکومت محدودی وجود دارد و در حالی که می‌توان دیدگاه‌های متفاوتی در مورد دلایل آن داشت، هیچ دولت منسجم و یکپارچه‌ای وجود ندارد تا در صورت به رسمیت شناختن بین‌المللی کنترل را به دست بگیرد. حماس از سال 2007 نوار غزه را تحت کنترل دارد، در حالی که فتح، بزرگترین جناح سازمان آزادیبخش فلسطین، در کرانه باختری تسلط دارد و این دو رقیب سرسختی هستند که رابطه پرتنشی را با هم تجربه می کنند.

تعدادی از عوامل پیچیده دیگر نیز وجود دارد. اقتصاد غزه که همیشه درهم و برهم بوده، پس از تهاجم اسرائیل ویران شده است. فساد در هر دو بخش از دولت فلسطین رایج است. نقض حقوق بشر گسترده است. بدهی ملی بیش از 8 میلیارد دلار، حدود یک پنجم تولید ناخالص داخلی وجود دارد. جمعیت «پناهنده» 5.9 میلیون نفری وجود دارد که برخی از آنها در اردن، لبنان و سوریه زندگی می کنند و  تشکیلات خودگردان ملی فلسطین بر حق بازگشت همه آنها تاکید دارد.

حمایت از «راه حل دو دولتی» برای پایان دادن به درگیری بین اسرائیل و فلسطینی ها به عنوان یک شعار خوب است. اما واقعیت این است که این اتفاق نمی تواند به زودی رخ دهد. اجرای این طرح آهسته و پرهزینه خواهد بود و نیاز به سرمایه گذاری خارجی هنگفت دارد و اصلاً مشخص نیست که آیا یک سیاست حتی در درازمدت جواب می دهد یا خیر.

گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد ایالات متحده «امیدوار» است که حماس شرایط جدید آتش‌بس پیشنهادی اسرائیل را بپذیرد، که اولین گام در مسیری طولانی خواهد بود.

ما می توانیم برخی از عناصر ضروری در این مرحله را بپذیریم:

-اسرائیل باید به طور منطقی بتواند احساس کند که امنیت آن تضمین شده است.

-نمایندگان فلسطین باید متقاعد شوند که روندی وجود دارد که می تواند به حاکمیت پایدار فلسطین منجر شود.

-حماس در شکل کنونی اش نمی تواند بخشی از معماری پس از جنگ باشد.

-فلسطینی ها به تعهدات واقعی و جدی سایر کشورهای عربی نیاز خواهند داشت.

-راه حل دو کشوری باید از یک فکر ایده آل گرایانه خارج شده و و الهام بخش روشی عملی برای تغییر وضعیت شود.